Kharkhorin

Vrijdag: 8 juli’16
De stad Kharkhorin werd verwoest in 1388. De enige getuige die overbleef is een stenen schildpad, ze staat dan ook symbool voor de eeuwigheid. Hier bevindt zich nu het eerste klooster dat ooit in Mongolië werd gebouwd: Erdenu Zuu. Rond het complex staat een muur van 108 stupa’s. Toen Stalin aan de macht was, werd al wat met religie te maken had grotendeels verwoest. Slechts 1 klooster, een museum en 3 tempels zijn bewaard gebleven. Eén ervan is in Tibetaanse stijl, we kunnen genieten van de meeslepende recitatie van de mantra’s door de monniken. We rijden door naar de warmwaterbronnen van Tsenkher. De rit ernaar toe is erg leuk! We moeten door enkele rivieren waden. Het lijkt of we in Zwitserland op reis zijn. We logeren in Duut Resort, één van de betere ger kampen volgens Lonely Planet. Het vulkanische water van de bronnen wordt even verderop via pijpleidingen naar een klein buitenbad in het resort geleid. Onze gids wil onmiddellijk in de spa om haar rimpels te laten wegweken. Wij vinden het water veel te warm en verkiezen een wandeling in gezelschap van honderden vliegen en dazen. Terug in onze ger blijkt deze al bewoond, Grondeekhoorns lopen in en uit en bekijken ons met hun lieve pretoogjes. We hebben ook nog gezelschap van vliegen, dazen, motten, spinnen en kevers. De kachel kunnen we niet aansteken, want de pijp is doorgeroest en we willen niet uitgerookt worden. We zitten ook nog eens op een bouwwerf. Achter onze ger zijn werkmannen druk bezig met de constructie van een soort Zwitsers chalet. Als we de gids confronteren met de situatie, begrijpt ze niet wat het probleem is. Enkel het doek onderaan de ger wordt aangespannen, zodat de eekhoorns voortaan moeten aankloppen vooraleer ze binnen willen. Met een stuk karton als vliegenmepper richt k een ware ravage aan in de tent. Lijken vallen met tientallen. Wanneer het laatste insect zijn adem uitgeblazen heeft, ben ik tevreden. Gelukkig hebben we 2 muskieten netten gekocht, waaronder we veilig de nacht kunnen doorbrengen. We liggen net in ons bed of de deur wordt open gesmakt. Er staat een lief meisje voor ons met 2 extra dekens, want het kan koud worden en de kachel doet het niet (of was het de bel?) Om verder onverwachts bezoek te vermijden, maakt Herman het slot langs de binnenkant. Terug onder de wol wordt er om 23u luidt op de deur gebonsd. Het personeel wil vuur maken in de kapotte stoof! We roepen verschillende malen: “no fire, no fire” voor ze met veel lawaai verder trekken met hun houtkar. Welterusten!...
Zaterdag: 9 juli’16.
Het regent! De gids dringt nogmaals aan om met mij in het warm waterbad te gaan weken. Ik mag zelfs haar badpak lenen. Ze kan mij niet overtuigen. Om 13u spreken we af voor de lunch, daarna gaan we paardrijden bij een nomadenfamilie. We maken kennis met het gezin en krijgen elk een kom airag (gefermenteerde paardenmelk) aangereikt. We doen alsof we drinken en zetten ze onaangeroerd terug op de tafel. De paarden worden gezadeld. Herman rijdt op een bruin paard, ik op een grijs. We worden beiden vergezeld door een lid van de familie te paard. De omgeving is prachtig, de zon schijnt als we vertrekken. Af en toe maken de Mongoolse paardjes met hun korte pootjes trippelpasjes, waarbij alle lichaamsdelen doorheen worden geschud! Na een half uur komen er zwarte wolken aanzetten. Herman doet teken dat hij terug naar het kamp wil! Te laat de regen komt als een muur op ons af. Herman en de nomaden man draven met hun paarden weg. Het meisje en ik kunnen niet volgen. Het water valt met bakken uit de hemel, de paarden raken in paniek en ik moet onmiddellijk van mijn paard! Ik ben kloddernat en bij het afstappen, blijf ik met mijn been aan één van de teugels hangen en smak de grond op. Gelukkig weet ik me snel te bevrijden voor de 2 paarden op hol slaan. De chauffeur rijdt ons met de wagen tegemoet en we worden veilig in het kamp gedropt. Door de val op de door het water verzadigde weide, heb ik geen enkel letsel en na 5 minuten schijnt de zon weer volle bak alsof er niets gebeurd is! Dat is echt het weer van Mongolië! We worden terug naar de ger gebracht, waar we een andere schouwpijp in de stoof laten steken, zodat we onze kleren te drogen kunnen hangen. Tot ’s nachts gaan de bouwvakkers weer door met hun activiteiten. Wanneer ze willen wegrijden met hun vrachtwagen, komen door de overvloedige regenval hun wielen vast te zitten in de modder. Door het overdreven gas geven, staat onze ger in een mum van tijd vol rook. Wanneer Herman naar buiten stormt en met zijn armen zwaait, komen de wielen los en glijdt de vrachtwagen verder de duisternis in! Even onze ger verluchten en dan onder onze muskietennetten!